داستان ورود چرخ خیاطی در ایران

اولین چرخ خیاطی در ایران را مظفرالدین شاه همراه با یک خیاط قفقازی به عنوان سوغات از فرنگستان به تهران آورد تا لباس درباریان تامین شود. در آن دوره، بازار امیر، معروف ترین خیاط‌های دارالخلافه را در خود جای‌داده بود که بدون استفاده از چرخ خیاطی، با نخ و سوزن لباس و پوشاک مردم را می‌دوختند.

تهرانی‌ها در ابتدا نسبت به این ابزار فرنگی روی خوش نشان ندادند؛ چراکه بر این باور بودند این وسیله ساخت فرنگستان است و دوختن لباس با آن جایز نیست و اینکه دندانه‌های چرخ خیاطی باعث جویده و بی دوام شدن پارچه می‌شود. با این وجود چرخ خیاطی‌های «گلدفینگر» در یک مغازه عتیقه‌فروشی شخصی ارمنی تبار در انتهای خیابان لاله‌زار به معرض فروش گذاشته شد که در کمتر از ۶ ماه، توسط خیاطان خریداری شد.

بعد از گذشت چند سال، به تدریج چرخ خیاطی توانست در میان وسایل منزل جای خود را پیدا کند و زن‌ها از عمده ترین خریداران این وسیله بودند که کنار اتاق مهمانخانه چرخ را روی میزی قرار می‌دادند و رویش را با رو چرخی می‌پوشاندند. بعد از مدتی نیز از وسایل پراسم و آوازه جهاز دختران شد تا آنجا که برای فرستادن جهیزیه به خانه شوهر، چرخ خیاطی در طبقه دوم و پشت سر آینه و چراغ قرار می‌گرفت.

انتهای مطلب/